De gevaarlijke stad Fes

Het is nu op dit moment 2300 in Fes. Luidruchtige mensen met vrouw onvriendelijke bedoelingen. Vrouwen kunnen nu echt niet alleen op straat, net zagen we al iemand lijm snuifen en in de hoek kijkt iemand ons nu heel vreemd aan, kortom we houden het dit keer kort.

Vandaag was het weer een drukke dag met veel gebeurtenissen. We begonnen al in alle vroegte om een internetcafe te zoeken in Rabat. We hoefden niet lang te zoeken. Al gauw hadden we er één gevonden en konden we het verhaal van de eerste dag + foto’s op de site zetten. Hierna moesten we opschieten want de bus vertrok naar een nieuwe bestemming. Iedereen was klaar om weg te gaan totdat Iris beseften dat ze haar fototoestel nog in het café had laten liggen ( de mensen die Iris beter kennen, kijken hier vast niet van op). Gelukkig was het nog niet te laat en had Iris haar camera weer gevonden.

Nu we allemaal gereed waren, gingen we lopend naar het Hassanplein. We kwamen er al snel achter dat de straten vol kuilen en geheimzinnige afstapjes zaten. Vooral Paula kwam hierachter. Zij heeft hier haar enkel verzwikt en zit nu met haar voet in de lucht!
Rolstoelen en krukken zijn al onderweg uit Nederland
Voor het Hassan plein moesten wij nog lang een man die allemaal bellen aan zich had hangen (een betere beschrijving is er niet). Deze man was heel vriendelijk en deed expres heel raar voor ons. Hij wou dat wij allemaal een foto van hem maakten. Toen wij allemaal foto’s hadden gemaakt, moesten wij 20 dirham (2 euro) aan hem betalen. Natuurlijk liepen wij heel onschuldig door en lieten wij die man schreeuwend achter.
Uiteindelijk zijn we aangekomen bij het Hassan plein, waar Gerben ons veel (heel veel) kon vertellen over de hassan toren en de Mausoleum. De hassen toren is ooit in opdracht van Yacoub el Mansour gebouwd, maar toen hij overleed is de bouw nooit voortgezet.
Vervolgens gingen we naar het Mausoleum waar Hassan 2e en Mohamed de 5e begraven werden. Meer informatie vind je hierover bij (reisleider) Gerben of in boeken.

Nadat we daar alles hadden bekeken, gingen we met de bus op weg naar Fes. De buschauffeur had er geen problemen mee om met 90 km/ p uur door de bergen heen te rijden. Onderweg hebben we uitgebreid gediscussieerd met Jan over de verschillende visies van onderwijs. En niet alleen over het onderwijs maar ook over het nachtleven in de kelder van Rabat. We zullen niet helemaal in details treedden maar de bananenbar in Amsterdam is er niks bij.

Halverwege de reis zijn we even uitgestapt en hebben een korte wandeling door de bergen gemaakt. Tijdens deze wandeling kwamen Iris en Wouter erachter dat slippers dragen niet goed is als je door water, zand en klei moet lopen. Gelukkig mochen we al gauw de bus weer in.

Terwijl we verder reden, zagen we nog veel meer. We zagen sinaasappelbomen, schapen, ezels en veel mensen langs de weg. Opvallend is dat hier veel politie op straat te vinden is, niet om boetes uit te schrijven zoals in Nederland, maar om een oogje in het zeil te houden.
Ook zag je een goed verschil tussen rijkdom en armoede, krottenwijken of juist dure huizen.

Na een hele dag in de bus zagen wij ons eindbestemming in zicht komen. Voordat we naar het hotel gingen, stapten we uit in een onbekende plaats in Fes met als uitzicht een marktplein.
We hadden geluk dat ons goede vriend en gids Mohamad Kazimir met ons 7e op stap wilde. Hij heeft ons onder andere een moskee van binnen laten zien.
Eerst natuurlijk de schoenen uit…
Behalve een goede gids is Mohammed ook een goede onderhandelaar, dit bleek nadat hij Esther bijna voor 25 kamelen had verhandeld!
Vervolgens nam hij ons mee naar een Marokkaanse oliebollenkraam, wat net als in Nederland naar oliebollen smaakt! Door al die lekkernijen vergaten wij de tijd en waren we te laat bij de bus terug! We zijn als een speer naar het hotel gereden, waar we nu ons verhaal aan het tikken zijn….

Na een ruim a-4 tje is het nu tijd voor de Marokkaanse wijn en kijken we of we Iris voor 30 kamelen kunnen verpatsen!

Bedankt voor alle berichtjes, wij gaan doorgeven dat ze op de site staan.