Afding cursus gehaald!

Afdingcursus

Na lekker te hebben gedroomd over de woestijn en de bijzondere ervaringen gingen we vandaag op stap naar een PABO-opleiding. Dit was voor ons wel speciaal maar voor de deligee van het onderwijs in Quarzazat was dit een hele grote dag. Iedereen was netjes in pak.
Op de hele PABO waren er maar 35 studenten, een heel verschil met onze PABO. Er zijn heel overeenkomsten maar toch ook verschillen:
De opleiding duurt hier maar twee jaar
Ze lopen alleen stage in het 2e jaar
Ze halen de informatie voor 70% uit boeken en 30% van internet
Aantal mannen/vrouwen in een klas is gelijk
Ze hebben 8 uur per dag les, 6 dagen per week
Leuk was het dat we in het ICT-lokaal kwamen en spontaan alle computers op onze waarbenjij. nu website stonden. De studenten daar kunnen onze reis nu ook volgen.
Het viel ons op dat studenten ook heel erg geinteresseerd naar ons toe waren, maar we hadden maar kort te tijd. We werden weggesleurd bij de lokalen omdat hongerige directeuren op ons zaten te wachten. Er zaten ongeveer 40 directeuren die veel vragen aan ons hadden, hiervan waren er geen vrouwen. In de provincie waren er 500 directeuren waarvan er maar 5 vrouw zijn. De hoofd deligee benoemde dat dit wel gestimuleerd wordt.
De bijeenkomst duurde langer dan gepland, omdat de directeuren (letterlijk) stonden te springen om informatie van onze directeuren.
We liepen door naar de bibliotheek en daar stond een oude man ons op te wachten. Deze is meer dan alleen een beheerder. Als studenten informatie niet kunnen vinden, stelt hij een pakket samen met verschillende boeken. Ook heeft deze wijze man zelf een boek geschreven (‘’bladeren van een leerkracht’’) en een arabische site gemaakt.
Na afloop nog een korte (ahum) afsluiting met alle directeuren, deligees etc.
Wij mochten vragen stellen aan de hoofd deligee die vervolgens een lang (heel lang) arabisch antwoord terug gaf wat Mohammed in twee zinnen vertaalde. In deze cultuur is het ook niet erg om tijdens een officiele bijeenkomst rustig je telefoon aan te laten en vervolgens gewoon op te nemen. Dit gebeurt niet 1x maar het gaat de hele tijd door!

Na het bezoek aan deze school, gingen we terug naar het hotel. Hier gingen we eindelijk doen wat we al de hele tijd wouden doen. We gingen zwemmen bij het hotel. Dit hield in dat we met oa Janneke, Jan, Anja het koude water in doken. Hier heeft Wouter bewezen dat hij nog steeds 25 meter onderwater kan zwemmen.

Na een frisse duik gingen we naar een basisschool vlakbij het hotel. Deze school was heel anders dan de basisschool die we in Fes bezochten. De klassen waren veel groter. Er was een koranklas aanwezig. Hier zagen we hoe kinderen stukken uit de koran zongen en zeiden. Dit moesten zij helemaal uit hun hoofd doen.
Ook was er in deze school een klasje met gehandicapte kinderen. Deze kinderen kwamen van ver. Een jongetje kwam elke dag 3 kilometer naar school lopen. Wat wij heel mooi vonden was dat de leerkracht ons vertelde dat zij deze kinderen zoveel mogelijk wouden betrekken bij alle schoolvakken. Dit vonden wij een hele mooie gedachte.

Na dit korte maar krachtige bezoek, gingen Janneke, Iris en Wouter op weg naar de Kasbah. Dit is een grote markt met allemaal kleine winkeltjes. De heenweg was iets langer dan gepand omdat Janneke en Wouter hun richtingsgevoel gebruikten wat uitliep in een wandeltocht van een halfuur. Als je de goede route loopt duurt het tien minuten. Aangekomen bij de Kasbah bleek je te moeten betalen en omdat de mannen bij de ingang er nogal eng uitzagen besloten we aan de overkant te gaan winkelen. Daar werden we door hongerige koopmannen elk winkeltje in gesleept. We probeerden ze nog af te wimpelen met ‘kijken, kijken, niet kopen’ maar kwamen uiteindelijk toch allemaal met koopwaar thuis. Tijdens dit winkelen hebben we de kunst van afdingen geleerd. Zo kwamen we in het eerste winkeltje en daar kocht Iris haar eerste kaftan voor minder dan de helft. Bij het volgende winkeltje behaalde Wouter zijn ‘afdingcursus’. Zijn kaftan heeft hij voor 1/6 van de prijs mee kunnen nemen. Dit was wel mede dankzij zijn fatima’s. In het derde winkeltje was Janneke de sjaak. Waar ze in de vorige winkel de verkoper nog van zich af kon slaan, lukte dat hier niet meer. Na een half uur had zij haar theepotje voor 1/5 van de prijs. Ze was blij dat de man haar eindelijk met rust liet, tot Wouter vond dat ze hem maar een dikke knuffel moest geven. In de tussentijd heeft Iris zich door de andere verkoper nog laten verleiden tot het kopen van een ketting en een waterpijpje. Toen we ons eindelijk de winkel uit hadden weten te werken hebben we uit voorzorg alle verkopers van de volgende winkeltjes van ons afgeslagen. Dankzij de sterke intuitie van Iris kwamen we een stuk sneller terug dan we heen gekomen waren, Wouter en Janneke wilden weer straal de andere kant op, en aangekomen in het hotel hebben we met een aantal nog lekker een wijntje gedronken. Hieruit blijkt dat niet alle mannen gevoel voor richting hebben.

Nu zitten wij gezellig in de hotelkamer met onze twee nieuwe chilvrienden: Janneke en Claudia. Deze chilvrienden zullen ons vergezellen naar het intercafe.

Helaas gaan we vanavond NIET naar een nachtclub omdat er 1 iemand (Iris) voor was en de rest tegen. In de folders over Marroko staat beschreven dat de mannen hier erg gevaarlijk zijn, vertelde Els onder het eten. Iedereen stemde hiermee in, waardoor Iris helaas niet naar de nachtlclub kan. Maar niet getreurd, ze denkt erover om toch alleen te gaan. Over vooroordelen niet te praten…..

Morgen mogen we lekker uitslapen van de reisleiding maar nu eerst ..?!