No thank you

Vandaag vertrokken we om 08.30 hr naar een basisschool in Fes. De reisleiding is erg strategisch met de tijden, elke dag moeten wij een half uur eerder weg.

Om half 9 stonden wij keurig voor het hotel en werden wij onder ‘’escorte’’ begeleid naar de school. Toen we bij de school aankwamen werden we opgewacht door twee mensen van de school, iemand van de plaatselijke overheid en de directeur. Nadat M. Kazmir alles vertaald had en het welkomswoord gedaan was, mochten we de school van binnen gaan bekijken.
De school bestond uit zes klassen en 1 klas speciaal onderwijs. We begonnen in de klas waar de kinderen speciaal les kregen omdat ze doof waren of een verstandelijke handicap hadden. Hier ging werkelijk een wereld voor ons open; een gezellige leeshoek, overvol met materialen, ontdektafels, geen stoelen achter elkaar, rustige muziek aan, dierenhoek en schriften vol met tekeningen, sommen en schrijfletters. De kinderen stonden allemaal, later bleek dit uit beleefheid voor ons te zijn. Er hing een hele liefdevolle sfeer waarbij ieder kind met iets anders bezig was. Kinderen lieten spontaan werk aan ons zien en met gebarentaal hadden wie prima communicatie. Schudden met de wijsvinger betekent fout en duim omhoog betekent goed. Nadat we deze klas bezocht hadden gingen we naar de andere klassen, hier zaten kinderen wel in klassikale opstelling (rijtjes.) We waren heel erg blij en verrast dat we hier Vincent van Gogh plaatjes en posters van het keukenhof tegenkwamen?!
Als afscheid kregen we thee en koekjes en werden we nogmaals bedankt door de directeur, ze vonden het een hele grote eer om ons op bezoek te hebben.

Hierna zijn weer in de bus gestapt en reden we terug naar Fes om de medina te bezoeken. De medina is een doolhof van kleine steegjes waar je absoluut niet zonder gids mag lopen. Vantevoren werden wij al gewaarschuwd dat er mensen waren die zonder gids door medina gingen en nooit meer terug gevonden zijn. De gids was een hele vriendelijke mevrouw die al aan het begin liet merken dat er niet door haar heen gepraat moest worden. Ook voor leraren en directeuren bleek het nog lastig te zijn om stil te zijn bij de uitleg.
Voor de medina bezochten wij eerst een potterij waar ze de mooiste potten, schalen en andere aardewerken maakten. Hier ging niemand weg zonder lege handen. Eerst kregen we uitleg hoe alles gemaakt werd en daarna konden we iets kopen. De medewerkers van de potterij vonden het heel belangrijk dat iedereen iets kocht. Zij namen geen genoegen met het antwoord: alleen kijken. Er moest iets gekocht worden. Over deze manier van verkopen, komen wij zo nog op terug. Na de potterij wouden we de bus instappen. Hier kwam het grote handelsinstinkt van Iris naar boven. Zij wist een de prijs van een trommel zo naar beneden af te dingen dat de verkoper gelijk door zijn voorraad heen was.

Aangekomen in de medina, gingen wij in een lange rij door de steegjes heen wandelen. Het was echt een doolhof van smalle en kleine steegjes. Het was een massa aan winkeltjes, straatverkoop en loslopende ezels.
Al snel kwamen we bij een schitterend paleis aan waar wij gingen lunchen. Dit paleis was sprookjesachtig ingericht. Het menu bestond (wie had dat verwacht) uit couscous met kip en groente. Na de lunch gingen we nog thee drinken op het dakterras waarna wij onze reis vervolgte onder de huizen van de medina. Ons doel was om een kijkje te nemen bij de lederij. Deze weg er naar toe verliep niet makkelijk. Straatverkopers bleven achter ons aanlopen met de grootste troep die je maar kan bedenken. Behalve straatverkopes kwam er een andere doelgroep ons belagen. Dit waren hongerige kinderen die met een heel zielig gezicht probeerden geld te krijgen. Toen dat niet hielp gingen ze kunstjes doen (op het hoofd staan) en met z’n allen aan je arm hangen. Dit bleven ze heel lang volhouden.
Gelukkig bereikten wij ons doel en gingen de lederij naar binnen. De winkel bestond uit tassen, jassen en andere spullen van leer. We mochten (helaas) ook op het dak kijken. Hier kregen we te zien hoe het leer van het dier verwerkt werd. De geur die er afkwam valt niet netjes te beschrijven. We houden het erbij dat het een beetje stonk.
Joke had nog een mooi tasje afgedingt en betaalde 20 euro. Wouter kreeg ruzie met een verkoper die een leren jas wou verkopen aan hem. De verkoper zei 200 waarvan Wouter dacht dat het om 200 dirham (20 euro ging). De beste man bedoelde 200 euro. Toen Wouter dit inzag besloot hij van de koopdeal af te zien. Uit het arabische schelden werd duidelijk dat Wouter beter even buiten kon gaan wachten. Gelukkig waren die fijne kinderen nog buiten die hem en de andere een leuke voorstelling gaven.
We liepen weer door de smalle steegjes en kwamen tot slot bij een winkel waar ze allerlei doeken, kleden maakten. Ook hier was het de bedoeling dat de tourist alles moest kopen of vertrekken. Jellie heeft ons een prachtige demonstratie gegeven (zie foto) hoe je jezelf in de woestijn voor zandstormen kan beschrermen. Ook hier kreeg Wouter te maken met een verkoper die hem perse een kaftan wou aansmeren voor maar 80 euro. Gelukkig schoot Jellie uiteindelijk te hulp waardoor de verkoper inzag dat hij deze kaftan aan iemand anders moest verkopen.

Uiteindelijk zijn we de medina uitgekomen. Gelukkig heeft Paula deze dag ook kunnen meemaken. Er was een rolstoel voor haar bezorgd. Samen met de hulp van sterkte collega’s is zij door de medina heen getild en gereden. Eenmaal wachtend op de bus moesten we nog één keer een horde kinderen van ons wegslaan die het nodig vonden om het geld zelf uit onze zakken te pakken.

We zitten nu op onze hotelkamer en komen er net achter dat wij vandaag minimaal 70 keer NO THANK YOU hebben gezegd tegen het volk in de medina.

Voorlopig is dit weer even voldoende informatie. Morgen gaan wij een trip maken van 350 km richting de woestijn. Halverwege zullen wij van bus overstappen naar landrover waarna wij de laatste kilometers op kameel zullen afleggen. Wij slapen in de woestijn. Waarschijnlijk kunnen wij de komende twee dagen geen nieuw bericht tikken. Volgend Mohammed de gids is er in de woestijn geen WIFI kameel beschikbaar. Uiteraard krijgen jullie daarna weer een uitgebreide verslaglegging.

Speciaal bericht voor Hans de Koning.:je vrouw maakte een staande ovatie in de bus toen ze hoorden dat we gedoneerd zijn door jou. Hiervoor bedankt de hele marokko-crew je

ps: de foto s van gister staan nu bij het bericht van gister